Czy przedsiębiorca może zaliczyć do kosztów podatkowych wydatki związane z podróżą służbową.

Zgodnie z definicja zawartą w art. 22. Ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przepisy te mają zastosowanie przy kwalifikowaniu wydatków związanych z wyjazdami służbowymi przedsiębiorcy. Jeśli wyjazd jest bezpośrednio związany z prowadzony przez przedsiębiorcę działalnością może on zaliczyć do kosztów podatkowych wydatki z nim związane. Muszą być one rzeczywiście poniesione i odpowiednio udokumentowane.

Koszty noclegów.

Koszty noclegu, udokumentowane fakturami bądź rachunkami, z miejscowości poza siedzibą firmy są kosztami podatkowymi, jeżeli pobyt poza miejscem wykonywania działalności jest uzasadniony wykonywaniem zadań czy zleceń związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wydatki na wyżywienie

W przypadku wydatków związanych z wyżywieniem kosztem podatkowym jest jedynie wartość diet a nie faktycznie poniesione w czasie wyjazdu służbowego wydatki na wyżywienie. Wysokość diety jest określona w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.  (Dz. U. poz. 167). Taki zapis jest zawarty w art. 23 ust. 1 pkt 52 updof. Obecnie dieta za dobę w krajowej podróży służbowej wynosi 30 zł. W podróży zagranicznej jej wysokość uzależniona jest od państwa docelowego, do którego udaje się przedsiębiorca.

Art. 23. 1. Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

52) wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra;

Koszty dojazdu

Aby wydatki na podróż służbową były kosztem podatkowym muszą być prawidłowo udokumentowane.

1. Jeżeli przedsiębiorca podróżuje środkami komunikacji publicznej, dowodem potwierdzającym odbycie podróży służbowej są bilety.
2. Jeżeli podróż służbowa odbywa się samochodem zaliczonym do środków trwałych, wówczas wydatki na paliwo, inne koszty związane z używaniem samochodu (np. naprawy), opłaty za autostradę są kosztami podatkowymi. Dokumentami potwierdzającymi poniesienie wydatków są faktury, rachunki a jedynie w przypadku opłat za przejazd autostradą może to być paragon, zawierający dane wymienione w  § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.
3. Jeśli samochód, którym przedsiębiorca podróżuje nie jest zaliczony do środków trwałych, kosztem są poniesione wydatki udokumentowane w tzw. kilometrówce, czyli w ewidencji przebiegu pojazdu. Należy pamiętać, że wydatki te są kosztem podatkowym tylko do wysokości kwoty wynikającej z iloczynu faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 kilometr przebiegu.

Inne wydatki

Wszystkie inne wydatki związane bezpośrednio z wyjazdem służbowym (np. bilety wstęp na targi) są kosztami podatkowymi w rzeczywiście poniesionej wysokości, pod warunkiem, że zostały udokumentowane w sposób określony w paragrafie 12 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26.08.2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Jedynie wydatki poniesione w czasie podróży o charakterze służbowym są kosztami podatkowymi. Ma to miejsce wówczas, gdy przedsiębiorca wykonuje czynności związane bezpośrednio z prowadzoną przez niego działalnością poza siedzibą firmy bądź poza miejscowością, w której mieści się siedziba firmy.

Nie wszystkie wydatki na studia bądź na podnoszenie kwalifikacji zawodowych można zaliczyć do kosztów podatkowych.

Wprawdzie w artykule 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na dokształcanie przedsiębiorcy nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodu, jednak należy zachować ostrożność przy ich klasyfikowaniu.

Aby można było zaliczyć wydatki na dokształcanie / studia do kosztów podatkowych przedsiębiorca musi udowodnić, że celem ich poniesienia jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Stanowisko organów podatkowych prezentujemy na przykładzie indywidualnej interpretacji z dnia 23 listopada 2015 roku IPPB1/4511-1045/15-2/AM wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

(…) Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.

Wydatki na dokształcanie nie zostały wymienione w katalogu zawartym w art. 23 ww. ustawy, a zatem w przypadku spełnienia pozostałych przesłanek mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Dla stwierdzenia, czy wydatki poniesione w związku z odbywaniem studiów mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej istotne jest ustalenie:

• czy taki wydatek związany jest ze zdobywaniem wiedzy i umiejętności, które są potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej i mają związek z tą działalnością,

• czy też wydatek ten służy tylko podnoszeniu ogólnego poziomu wiedzy i wykształcenia niezwiązanego z działalnością gospodarczą, a więc który co do zasady ma charakter osobisty.

Zatem, za uzasadnione racjonalnie i gospodarczo koszty, których poniesienie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów ze źródła, jakim jest działalność gospodarcza, uznać należy takie wydatki na kształcenie, które pozwolą podatnikowi nabyć umiejętności i wiedzę niezbędną w prowadzeniu działalności gospodarczej (…).

Analogiczne stanowisko, potwierdzające możliwość zaliczenia wydatków na dokształcanie do kosztów uzyskania przychodów zostało zaprezentowane przez organy podatkowe w  następujących interpreterach indywidualnych:

• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 10.2015 r. ITPB1/4511-837/15/MPŁ,
• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 20 sierpnia 2014 r., sygn.ITPB1/415-635/14/KW,
• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, z 17 kwietnia 2015 r., sygn. IBPBI/1/4511-65/15/WRz,
• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 maja 2015 r., sygn. IBPBI/1/511-228/15/ŚS.

Przy kwalifikowaniu do kosztów podatkowych wydatków na dokształcanie przedsiębiorcy należy zachować szczególną ostrożność Nie każdy wydatek na podniesienie kwalifikacji zawodowych może stanowić koszt podatkowy. W opinii organów skarbowych wydatki służące podnoszeniu ogólnego poziomu wiedzy i wykształcenia mają charakter osobisty i nie stanowią kosztów uzyskania przychodu. Poniżej przykłady interpretacji indywidualnych, w których organy podatkowe reprezentują odmienne stanowisko – w ich opinii niektóre wydatki na studia czy podnoszenie kwalifikacji zawodowych są wydatkami o charakterze  osobistym, przez co nie mogą stanowić one kosztów podatkowych:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 23 listopada 2015 r., nr IPPB1/4511-1026/15-2/AM
• Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi z 29 września 2015 r., nr IPTPB1/4511-384/15-2/AG

Jednak należy pamiętać, że są to interpretacje indywidualne – to podatnik musi udowodnić, że wydatki na dokształcanie służą osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Czy wspólnik jednoosobowej spółki z o.o. musi opłacać składki na ubezpieczenie zdrowotne?

Ustawa z dnia 27.08.2004 R. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych określa, kto podlega obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego.

Zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy zdrowotnej osoby prowadzące działalność pozarolniczą lub osoby z nimi współpracujące, z wyłączeniem osób, które zawiesiły wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, mają obowiązek odprowadzać składkę na ubezpieczenie zdrowotne.

Jeżeli wspólnik spółki jednoosobowej uzyskuje przychody z więcej niż z jednego rodzaju działalności ma obowiązek odprowadzać składkę odrębnie od każdego rodzaju działalności.

W art. 82 ust. 5 ustawy zdrowotnej ustawodawca określa, jakie są rodzaje działalności.

Art. 82. ust. 5. Rodzajami działalności są:

1) działalność gospodarcza prowadzona w formie spółki cywilnej;

2) działalność gospodarcza prowadzona w formie jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością;

3) działalność gospodarcza prowadzona w formie spółki jawnej;

4) działalność gospodarcza prowadzona w formie spółki komandytowej;

5) działalność gospodarcza prowadzona w formie spółki partnerskiej;

6) wykonywanie działalności twórczej lub artystycznej, jako twórca lub artysta;

7) wykonywanie wolnego zawodu w rozumieniu przepisów o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne;

8) wykonywanie wolnego zawodu, z którego przychody są przychodami z działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych;

9) inna niż określona, w pkt 1-8 pozarolnicza działalność gospodarcza prowadzona na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych.

Opłacanie składki zdrowotnej jest obowiązkowe, jednak istnieją pewne wyjątki uprawniające do nie płacenia składki.

Przy spełnieniu dodatkowych warunków, określonych w ustawie zdrowotnej, emeryci, renciści oraz osoby z orzeczeniem o niepełnosprawności mogą skorzystać ze zwolnienia w opłacaniu składki na ubezpieczenie zdrowotne

Od 2013 roku obowiązywały przepisy (art. 24 d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) dotyczące korekty kosztów w przypadku braku zapłaty za zakupione towary bądź usługi.

Ustawodawca nałożył na podatnika obowiązek korekty kosztów o niezapłaconą kwotę, jeżeli w ciągu 30 dni od daty terminu płatności zobowiązanie to nie zostało zapłacone. Gdy termin płatności był dłuższy niż 60 dni, korekty kosztów należało dokonać z upływem 90 dni od daty zaksięgowania.
Z chwilą uregulowania zobowiązania przedsiębiorca zwiększał koszty uzyskania o zapłaconą kwotę w okresie, w którym dokonał zapłaty.

Przepisy te zostały uchylone ustawą nowelizującą z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 18 sierpnia 2015 r., pod poz. 1197), weszła ona w życie 1 stycznia 2016 r.

Uchylone zostały przepisy art. 24 d updof i art. 15b updop. Oznacza to, że od 2016 roku nie ma obowiązku korygowania kosztów uzyskania przychodu w przypadku nieterminowej zapłaty zobowiązania

Jeśli przedsiębiorca skorygował koszty podatkowe w przed 2016 roku a zapłaci zaległe zobowiązanie po 1 stycznia 2016, wówczas ma prawo zwiększyć koszty podatkowe o kwotę zapłaconego zobowiązania.

Przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą może wykorzystywać na jej potrzeby lokal będący jego własnością lub współwłasnością.

Zgodnie z art. 22 a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można zaliczyć lokal mieszkalny lub budynek do środków trwałych, jeśli są spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• okres jego używania jest dłuższy niż rok,
• jest wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1,

Jeżeli lokal mieszkalny spełnia warunki określone w ustawie powinien być wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Środki trwałe podlegają amortyzacji poprzez odpisy amortyzacyjne

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej lokalu.

Jeżeli tylko część nieruchomości jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej tego lokalu (art. 22f. ust. 4 updof)

Przed rozpoczęciem amortyzacji należy wybrać metodę amortyzowania.

Lokale mieszkalne amortyzuje się metodą liniową, stawka amortyzacji jest określona w załączniku nr 1 ustawy i wynosi ona 1,5%.

Można również zastosować indywidualną stawkę amortyzacji (maksymalnie 10%), ale tylko wtedy, gdy są spełnione przesłanki określone w art. 22j ust. 1 pkt 3:

• są one wprowadzone po raz pierwszy do ewidencji
• przedsiębiorca musi wykazać, ze były one używane przez okres, co najmniej 60 miesięcy, lub
• były ulepszone – przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły, co najmniej 30% wartości początkowej.

Przedsiębiorca może podjąć decyzję o nie amortyzowaniu lokalu wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej przez niego działalności (art. 22 c pkt 2 updof), wówczas też nie ma obowiązku wprowadzania go do ewidencji środków trwałych.

Czy przedsiębiorca może zaliczyć wydatki na ubranie do kosztów podatkowych?

Fiskus stoi na stanowisku, ze wydatki na odzież osobistą nie są kosztem podatkowym, nawet, jeżeli służy ona celom biznesowym. Jeżeli ubranie będzie w sposób trwały pozbawione charakteru osobistego (np. poprzez naszycie logo), przez co niemożliwe będzie korzystanie z niego w sposób, niezwiązany z prowadzoną działalnością, wydatki na zakup takiej odzieży będzie można zaliczyć do kosztów podatkowych (np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18 lipca 2013 r., nr ILPB1/415-457/13-3/IM)

Podejmując decyzję o zaliczeniu wydatków na ubranie do kosztów podatkowych należy pamiętać, jakie muszą być spełnione warunki, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu:

• celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, „(…) Art. 23. 1. Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: ust. 23) kosztów reprezentacji (…)”
• wydatek musi być prawidłowo udokumentowany.

Aby móc zaliczyć wydatki na ubranie do kosztów podatkowych należy za każdym razem ocenić, czy są spełnione łącznie wszystkie te zasady, istotne jest rozpoznanie czy będzie on stanowił wydatek na reprezentację, wyłączony z kosztów uzyskania przychodów.

Jeden z wielu przykładów stanowiska organów podatkowych dotyczących wydatków na odzież: fragment interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 lutego 2015r., IBPBI/1/415-1426/14/ŚS.

„(…) Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków na zakup odzieży (kurtki, płaszcze przeciwdeszczowe, spodnie, spódnice, czapki, rękawiczki –z wyjątkiem ww. wykorzystywanych przy świadczeniu usług, obuwie) stwierdzić należy, że stanowią one wydatki związane z faktem funkcjonowania osoby w życiu społecznym. Niezależnie bowiem od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowaną do własnych wymagań odzież i obuwie. Z tej też przyczyny zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych osobistych potrzeb określonej osoby fizycznej.
Odstępstwa od tej zasady mogą wynikać z nałożonego na prowadzącego działalność gospodarczą prawnego obowiązku używania określonego rodzaju odzieży, czy też obuwia – rzeczy te tracą wówczas charakter osobisty (np. z uwagi na dostosowanie tychże do pełnienia określonych funkcji bądź zawodów). „(…)

Jeżeli przedsiębiorcy prowadzą działalność gospodarczą, która wymaga stosowania odzieży i obuwia ochronnego (roboczego), wydatki poniesione na zakup tej odzieży mogą stanowić koszt podatkowy.

Czy w tłusty czwartek możemy zjeść bez obaw pączki.

W tłusty czwartek przedsiębiorcy zazwyczaj kupują pączki dla pracowników i kontrahentów.  Czy wydatek ten jest kosztem podatkowym?

Pierwszy przypadek: gdy przedsiębiorca kupuje pączki pracownikom

Zakup przez przedsiębiorcę pączków w tłusty czwartek budził liczne spory interpretacyjne. Praktycznie do połowy 2014 roku fiskus stał na stanowisku, że pączki kupowane w tłusty czwartek są dodatkowym świadczeniem dla pracowników, jest to przychód do opodatkowania. Jedynie zakup sfinansowany z funduszu socjalnego zwalniał pracodawcę z obowiązku obciążenia pracownika podatkiem.

W lipcu 2014 roku Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok, który co prawda dotyczył udziału pracowników w spotkaniu integracyjnym, jednak z punktu widzenia podatkowego jest to analogiczne zdarzenie. Trybunał uznał, że – mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu. (69/7/A/2014 wyrok z dnia 8 lipca 2014 r. Sygn. akt K 7/13).

Pracownicy uczestniczący w imprezie integracyjnej nie uzyskują z tego tytułu przychodu.

Zakup pączków jest kosztem podatkowym przedsiębiorcy, o ile spełnione są przesłanki wynikające z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli – zostały one poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wydatki ponoszone na rzecz pracowników są to tzw. koszty pracownicze. Mogą być one zaliczone do kosztów podatkowych, jeżeli przedsiębiorca wykaże związek pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu (np. poprawa atmosfery pracy, poprawa relacji pomiędzy pracownikami i pracodawcą, co może przełożyć się na zwiększenie przychodów).

Drugi przypadek:  gdy przedsiębiorca kupuje pączki, jako poczęstunek dla kontrahentów / klientów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt. 23 ustawy o PDOF, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Jednak zarówno na gruncie orzecznictwa, jak i w praktyce gospodarczej przyjęte jest, że wydatki związane z nabyciem drobnych poczęstunków (pączków) nie podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie ww. przepisu.

W dniu 25 listopada 2013 Minister Finansów wydał na bazie wyroku NSA (z 17 czerwca, 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11) ogólną interpretację (nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521), w której czytamy m.in.:

„Reasumując, należy stwierdzić, że analiza tez wyroku NSA z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11 prowadzi do wniosku, iż nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 updop i art. 23 ust. 1 pkt 23 updof ponoszone przez podatników wydatki na drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki), napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także posiłki (np. obiady, lunche), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, czy też poza nią), podawane podczas prowadzenia rozmów z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami etc. dotyczących zakresu prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej.”

Drobne poczęstunki są powszechnie przyjęte w kontaktach biznesowych zachowań, należą do ogólnie stosowanych dobrych praktyk i są stałym elementem panujących kanonów kultury i zachowań. Oczekiwanym efektem takich działań jest osiągnięcie lub zwiększenie przychodów w przyszłości.

Oczywiście, jak zawsze, po stronie przedsiębiorcy należy potwierdzenie racjonalności poniesionych wydatków, jak też ustalenie i wykazanie związku przyczynowo – skutkowego kosztów  z przychodami z prowadzonej działalności,  

Czy można amortyzować środki trwałe i wartości niematerialne i prawne w trakcie zawieszenia działalności gospodarczej

Zgodnie z art. 22c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej. Majątek ten nie podlega amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność.

Sposób amortyzacji majątku w okresie zawieszenia jest różny dla przedsiębiorców prowadzących uproszczoną księgowość (KPiR) i pełną księgowość (księgi rachunkowe).

Przedsiębiorcy prowadzący książkę przychodów i rozchodów wraz z zawieszeniem działalności zawieszają także amortyzację posiadanego majątku.

Ponieważ ustawa o rachunkowości nie zawiera zapisów dotyczących zawieszenia amortyzacji posiadanego majątku przedsiębiorcy prowadzący „pełną księgowość’ w trakcie okresu zawieszenia dokonują odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, podatnicy muszą prowadzić odrębną ewidencję amortyzacji dla celów bilansowych i odrębną dla celów podatkowych.

Czy można odliczać podatek VAT naliczony w trakcie zawieszenia działalności gospodarczej.

Przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 30 dni do 24 miesięcy. Wyjątkiem jest miesiąc luty, jeśli okres zawieszenia obejmuje pełny miesiąc, wówczas, za minimalny okres zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przyjmuje się liczbę dni miesiąca lutego przypadającą w danym roku kalendarzowym.

W okresie zawieszenia podatnik nie może prowadzić działalności gospodarczej generującej przychód. Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej nakłada na przedsiębiorcę określone obowiązki; są one zawarte w art. 14 a ust. 4.

Art. 14a. ust. 4 W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca:

1) ma prawo wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

2) ma prawo przyjmować należności lub obowiązek regulować zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;

3) ma prawo zbywać własne środki trwałe i wyposażenie;

4) ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej;

5) wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa;

6) ma prawo osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej;

7) może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą.

Zgodnie z ustawą VAT podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku od wydatków związanych z czynnościami opodatkowanymi. Zgodnie z art. 86 ust. 10 i 10 b pkt 1. Ustawy VAT przedsiębiorca ma prawo odliczyć podatek nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres w którym otrzymał fakturę. Taki zapis oznacza, że prawo do odliczenia podatku przysługuje bez względu na to czy były w danym miesiącu wykonywane czynności opodatkowane. Ważne jest aby poniesione wydatki miały związek z przyszłą sprzedażą opodatkowaną.

Jeżeli ponoszone wydatki będą miały związek z czynnościami opodatkowanymi przedsiębiorca ma prawo odliczyć podatek VAT również w okresie zawieszenia.

W trakcie zawieszenia działalności gospodarczej podatnicy nie mają obowiązku składać deklaracji VAT (art. 99 ust. 7a ustawy o VAT) z wyjątkiem:

• podatników dokonujących wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
• podatników dokonujących importu usług lub nabywających towary – w zakresie których są podatnikiem,
• okresów rozliczeniowych, w których zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej nie dotyczyło pełnego okresu rozliczeniowego,
• okresów rozliczeniowych, za które podatnik jest obowiązany do rozliczenia podatku z tytułu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu oraz za które jest obowiązany dokonać korekty podatku naliczonego.

Przedsiębiorca ma więc prawo złożyć deklarację VAT w trakcie zawieszenia i wykazać w niej podatek VAT naliczony od poniesionych wydatków. Ponieważ w okresie zawieszenia nie wystąpi podatek VAT należny, powstanie nadwyżka podatku VAT naliczony. Nadwyżkę tę można przenieść na następny okres rozliczeniowy, można też wystąpić o jej zwrot

Przedsiębiorca może przeznaczyć na działalność gospodarczą część lub całość lokalu należącego do jego prywatnego majątku. Prowadzenie firmy we własnym mieszkaniu wiąże się z kosztami, które są ponoszone na potrzeby prowadzonej działalności.

Definicja kosztów jest zawarta w art. 22 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tymi zapisami kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Wydatki ponoszone w związku z prowadzeniem działalności we własnym mieszkaniu nie są wymienione w art. 23, co oznacza że wydatki związane z utrzymaniem i eksploatacją lokalu można zaliczyć do kosztów podatkowych.

Żeby można było te wydatki zaliczyć do kosztów podatkowych istotne jest aby posiadany przez przedsiębiorcę lokal, jako całość, lub wyodrębnione w tym mieszkaniu pomieszczenie służyło tylko i wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej a nie do celów prywatnych, osobistych.

Co możemy zaliczyć do kosztów podatkowych:

Czynsz

Jeśli całe mieszkanie jest przeznaczone na działalność gospodarczą wówczas do kosztów działalności można zaliczyć czynsz w pełnej wysokości. Jeśli tylko część lokalu jest wykorzystywana na potrzeby działalności kosztem podatkowym będzie tylko część czynszu, jednak przepisy podatkowe nie określają sposobu jego wyliczenia. Najczęściej stosowana metoda polega na określeniu wskaźnika udziału powierzchni wykorzystywanej do działalności w całej powierzchni mieszkania.

Jak wyliczyć wskaźnik, przykład:

• wielkość całego mieszkania – 100 m²
• wielkość lokalu wykorzystywanego w działalności – 40 m²
• miesięczny czynsz za lokal wynosi 1000 zł.
• udział lokalu wykorzystywanego na potrzeby działalności stanowi 40 % ((40 m² /100 m^{2 =} 0,4 ) x 100)
• czynsz, który można zaliczyć do kosztów podatkowych to 400 zł (1000 zł x 40%)

Opłaty za media (energia elektryczna, woda, telefon, internet. )

Do wyliczenia kosztów zużycia energii elektrycznej można wykorzystać metodę wskaźników. Może to być wskaźnik udziału powierzchni wykorzystywanej w działalności w ogólnej powierzchni mieszkania. Jeśli prowadzona działalność wiąże się z dużym zużyciem energii elektrycznej można oczywiście zastosować inne wyliczenia, które pozwolą uwzględnić rzeczywiste jej zużycie.

Koszty korzystania z prywatnego telefonu stacjonarnego i internetu należy wyliczyć mając na uwadze ich rzeczywiste wykorzystanie na potrzeby firmy.

Wykorzystanie prywatnego telefonu stacjonarnego do rozmów służbowych należy wyliczyć w oparciu billing, natomiast w przypadku internetu konieczne jest ustalenie, w jakiej części jest on wykorzystywany w prowadzonej działalności.

Należy pamiętać, że w przypadku tych wydatków (telefon, internet) nie jest możliwe ich rozliczenie przy zastosowaniu metody wskaźników.

Wyposażenie biura.

Wszystkie zakupy związane z wyposażeniem biura można zaliczyć do kosztów podatkowych o ile będą wykorzystywane na potrzeby działalności. Jeżeli wartość mebli, bądź innych zakupionych elementów wyposażenia spełniają warunki aby zaliczyć je do środków trwałych, wówczas kosztem podatkowym będą odpisy amortyzacyjne.

W KPiR, wydatki ponoszone na utrzymanie lokalu są ewidencjonowane w kolumnie 13 „pozostałe wydatki” .

W broszurze informacyjnej Ministerstwa Finansów „Nowe zasady odliczania podatku VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi” z 2014 roku zawarte są obszerne wyjaśnienia dotyczące tego tematu.

W opinii Ministerstwa Finansów konstrukcja pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony sprawia, że są one co do zasady wykorzystywane nie tylko biznesowo ale również prywatnie (wykorzystywanie do „celów mieszanych”).  Dla celów podatku VAT uznaje się, ze pojazd jest wykorzystywany w biznesie w 50%.

Zasady te dotyczą pojazdów samochodowych w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, których konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h, są to m.in. motocykle, quady, samochody osobowe.

Ustawa VAT określa zamknięty katalog wydatków związanych z samochodami, są to:

• wydatki z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia pojazdów,
• wydatki z tytułu nabycia lub importu części składowych do tych pojazdów,
• wydatki z tytułu używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową (np. czynsz, raty lub inne płatności wynikającej z takiej umowy),
• wydatki z tytułu nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów,
• wydatki z tytułu naprawy lub konserwacji tych pojazdów,
• wydatki z tytułu innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów (np. opłaty za parking czy przejazd autostradą).

Podatek naliczony w odniesieniu od tych wydatków na samochody używane na potrzeby działalności przysługuje jedynie w wysokości 50% kwoty podatku.

Do 30 czerwca 2015 obowiązywał zakaz odliczania podatku VAT od zakupionych paliw. Od 1 lipca 2015 już nie obowiązuje art. 12 ustawy o VAT zakazujący odliczania podatku VAT naliczony od zakupionego paliwa. Jeżeli samochód jest wykorzystywany do „celów mieszanych” przedsiębiorca może odliczyć VAT na takich samych zasadach jak w przypadku innych „wydatków samochodowych”, czyli 50%

Ministerstwo Finansów na stronie( https://www.finanse.mf.gov.pl ) opublikowało komunikat dotyczący odliczania podatku VAT od paliw samochodowych, oto jego fragment:

„Odliczanie podatku VAT od paliw przeznaczonych do samochodów osobowych oraz niektórych pojazdów samochodowych wykorzystywanych do celów „mieszanych”.

Od 1 lipca 2015 r. wygasa, wprowadzony art. 12 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312), całkowity zakaz odliczania podatku VAT od nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu samochodów osobowych oraz niektórych innych pojazdów samochodowych, wykorzystywanych przez podatnika do celów „mieszanych”, czyli do działalności gospodarczej i do celów prywatnych. Oznacza to, że od 1 lipca 2015 r. podatek VAT z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu ww. pojazdów będzie odliczany tak jak pozostałe wydatki związane z pojazdami samochodowymi wykorzystywanymi do celów „mieszanych” czyli na ogólnych zasadach wynikających z art. 86a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.).

Zatem od 1 lipca 2015 r. z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu ww. pojazdów wykorzystywanych do celów „mieszanych” przysługiwało będzie prawo do odliczenia podatku VAT w wysokości 50%.”

Podatnik VAT (art. 15 ust. 1 ustawy VAT) to podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą bez względu ma cel lub rezultat takiej działalności.

Przedsiębiorca i spółka cywilna są dwoma odrębnymi płatnikami podatku VAT.

Przedsiębiorca może wnieść majątek do spółki cywilnej poprzez;

– sprzedaż,

– aport,

– dokonanie darowizny,

– aport przedsiębiorstwa osoby fizycznej do spółki cywilnej.

1. Odpłatna dostawa towarów na rzecz spółki.

Zarówno wniesienie majątku aportem jak i sprzedaż jest na gruncie ustawy VAT jest odpłatną dostawą towaru i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na zasadach ogólnych

Aport oraz sprzedaż towarów spółce cywilnej podlegają opodatkowaniu VAT, jeśli przedsiębiorca dokonujący sprzedaży/wnoszący aport w związku z wykonaniem tej czynności działa w charakterze podatnika VAT.

W przypadku gdy te transakcje dokonywane są przez podmiot niebędący podatnikiem VAT, nie stanowią one czynności podlegających opodatkowaniu VAT.

Jeżeli przedsiębiorca wnosi majątek do spółki sprzedając bądź w formie aportu dokonuje odpłatnej dostawy towarów, powinien w stosunku do tej dostawy zastosować stawkę podstawową w wysokości 23%

Podstawę opodatkowania należy ustalić zgodnie z art. 29a ust 1 ustawy o VAT. W tym przypadku strony transakcji (wspólnik i spółka cywilna) same ustalają wysokość wynagrodzenia z tytułu dokonanej dostawy towarów.

Sprzedaż bądź aport majątku należy udokumentować fakturą VAT. Spółka (nabywca) majątku ma prawo do odliczenia VAT naliczonego.

2. Nieodpłatne przekazanie towarów spółce /darowizna/

Nieodpłatne przekazanie spółce majątku należącego do przedsiębiorcy, zgodnie z art. 7 ust. pkt 2 ustawy VAT podlega również opodatkowaniu.

Art. 7. 2. Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

2) wszelkie inne darowizny

Analogicznie jak w przypadku odpłatnej dostawy towarów nieodpłatne przekazanie majątku jest opodatkowane jeżeli przedsiębiorcy przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu nabycia tego majątku.

Podstawa opodatkowania jest cena nabycia (z art. 29a ust 1 ustawy o VAT ), w uproszczeniu jest to cena rynkowa tego majątku.

Przekazanie majątku należy udokumentować dowodem księgowym, co w praktyce oznacza, że spółka jako obdarowany nie ma prawa do odliczenia podatku VAT naliczony.

Jeżeli przedsiębiorca będzie prowadził działalność tylko i wyłącznie w jako wspólnik spółki cywilnej powinien zlikwidować działalność prowadzoną jednoosobowo.

Przy likwidacji działalności gospodarczej ustawodawca nakłada na przedsiębiorcę szereg obowiązków:

• złożenie formularza VAT-Z – jest to zgłoszenie do naczelnika urzędu skarbowego zawiadomienia o zaprzestanie wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu
• sporządzenie spisu z natury (zgodnie z art. 14 ust. 5 ustawy o VAT)

O zamiarze sporządzenia spisu z natury na dzień zakończenia działalności gospodarczej podatnik powinien zawiadomić pisemnie właściwego naczelnika urzędu skarbowego, w terminie co najmniej 7 dni przed datą sporządzenia tego spisu.

Spis z natury oznacza, że w remanencie likwidacyjnym należy ująć majątek w cenie nabycia (bez podatku), w praktyce jest to cena rynkowa majątku (z art. 29a ust 1 ustawy o VAT ) z dnia sporządzenia spisu z natury.

Przedsiębiorca po zbyciu na rzecz spółki majątku nie jest już jego właścicielem, nie ma więc obowiązku ujmowania jego w remanencie likwidacyjnym (czyli nie musi opodatkować podatkiem VAT należny)

Jeżeli będzie odprowadzony podatek VAT należny od towarów ujętych w remanencie końcowym wówczas dostawa majątku, towarów (sprzedaż, wniesienie aportem) podlega zwolnieniu od podatku w okresie 12 miesięcy od dnia zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu VAT (art. 14 ust. 7 ustawy o VAT).

Ten zapis w ustawie jest o dość problematyczny. Likwidując działalność i wypełniając wszystkie ustawowe obowiązki przedsiębiorca (czy też wspólnik spółki cywilnej) przestaje istnieć jako podatnik VAT a to oznacza, że przepisy ustawy VAT już go nie dotyczą.

Jeśli majątek przedsiębiorcy będzie przekazywany do spółki korzystne będzie wcześniejsze, przed likwidacją działalności sprzedanie do spółki środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych i wyposażenia. Spółka będzie mogła odliczyć podatek VAT naliczony od przekazanego majątku

W rozporządzeniu MF z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej książki przychodów i rozchodów określone są obowiązki przedsiębiorcy, których musi dopełnić w związku z zamknięciem roku (Dz. U. z 2014 r. poz. 1037).

Pierwszy etapem jest podsumowanie przychodów i kosztów czyli podsumowanie zapisów w księdze podatkowej

Kolejnym etapem jest sporządzenie spisu z natury.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 24 ust. 2) określa w jaki sposób należy wyliczyć dochód na koniec roku.

U podatników prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochód z działalności jest różnicą pomiędzy przychodem podatkowym a kosztami uzyskania przychodu powiększony o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowo następujących składników majątku przedsiębiorcy:

• towarów handlowych,
• materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych,
• półwyrobów,
• produkcji w toku,
• wyrobów gotowych,
• braków i odpadków,

Nie ma określonego wzoru formularza dla spisania remanentu. Rozporządzenie jedynie określa jakie informacje muszą być zawarte w spisie z natury.

Spisem powinien być objęty majątek obrotowy stanowiący własność przedsiębiorcy jak również towary obce, które znajdują się na terenie firmy podatnika.

Spis z natury należy sporządzić na dzień 31 grudnia zgodnie z zasadami zawartymi w par. 28 ust. 1 i 2 rozporządzenia o prowadzeniu KPiR.

Spis z natury powinien być sporządzony w sposób staranny i trwały oraz zakończony i zaopatrzony w podpisy osób uczestniczących w spisie. Powinien zawierać co najmniej następujące dane:

• imię i nazwisko właściciela zakładu (nazwę firmy),
• datę sporządzenia spisu,
• numer kolejny pozycji arkusza spisu z natury,
• szczegółowe określenie towaru i innych składników wymienionych w § 27,
• jednostkę miary,
• ilość stwierdzoną w czasie spisu,
• cenę w złotych i groszach za jednostkę miary, wartość wynikającą z przemnożenia ilości towaru przez jego cenę jednostkową,
• łączną wartość spisu z natury, wartość pomniejszenia, ze wskazaniem pozycji spisu z natury i pozycji w księdze, z którymi związane jest pomniejszenie,
• klauzulę „Spis zakończono na pozycji…”,
• podpisy osób sporządzających spis oraz podpis właściciela zakładu (wspólników),

Po podsumowaniu przychodów i kosztów i po sporządzeniu remanentu na ostatniej stronie KPiR należy wyliczyć dochód.

W rozporządzeniu MF w objaśnieniach do podatkowej księgi przychodów i rozchodów jest zamieszczony przykład wyliczenia dochodu:

Ostatnim etapem zamknięcia roku 2015 jest złożenie deklaracji PIT-36 lub PIT-36L.

Do rocznego zeznania podatkowego nie dołącza się spisu z natury.

Zeznanie podatkowe należy złożyć do końca kwietnia 2016 i do tego dnia należy wpłacić podatek.

Od stycznia 2016 nastąpiła istotna zmiana w „oskładkowaniu” umów zleceń.

Przepisy obowiązujące do końca grudnia 2015 roku.

Jeśli firma zawierała z jedną osobą (nie będącą jej pracownikiem) kilka umów zleceń, składki na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne były odprowadzane tylko od pierwszej umowy (bądź wybranej przez zleceniobiorcę). Kolejne umowy zlecenia, które były wykonywane równolegle z pierwszą mogły być jedynie ozusowane na wniosek zleceniobiorcy. Od kolejnych umów obligatoryjna była jedynie składka na ubezpieczenie zdrowotne i zaliczka na PIT.

Przepisy obowiązujące od stycznia 2016 roku.

Umowa zlecenie jedynym źródłem przychodu.

ZUS na swojej stronie www.zus.pl w informacji „Zbiegi tytułów ubezpieczeń emerytalnego i rentowych. Co nowego od 1 stycznia 2016 r.” określa jakie są nowe zasady oskładkowania umów zleceń.

„ Zleceniobiorca, dla którego podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w danym miesiącu jest niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia, spełniający warunki do objęcia obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z innych tytułów podlega obowiązkowo tym ubezpieczeniom jako zleceniobiorca oraz z innych  tytułów (wymienionych w pkt. 1-6). Zasady tej nie stosuje się, jeżeli łączna podstawa wymiaru składek z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia lub z innych tytułów osiąga kwotę  minimalnego wynagrodzenia.

Co to oznacza:

Jeżeli zleceniobiorca wykonuje kilka umów jednocześnie i łączny przychód z nich w danym miesiącu jest niższy od kwoty minimalnego wynagrodzenia (w 2016 r. – 1.850 zł lub 1.480 zł – w I roku pracy) wówczas przychody te stanowią podstawę wymiaru składek i należy objąć je obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalno-rentowymi.

Jeżeli zleceniobiorca ma zawarte kontrakty z kilkoma firmami wówczas składki na ubezpieczenia społeczne powinny być naliczane przez każdą z nich. Aby tego uniknąć zleceniobiorca może przedłożyć płatnikowi (czyli zleceniodawcy) dokumenty, z których będzie wynikał brak konieczności opłacania tych składek. Jakiego rodzaju dokumenty – żadne przepisy tego nie precyzują, ma z nich jedynie wynikać, że kolejna firma nie ma obowiązku oskładkowania umowy.

Zgodnie z informacjami zawartymi na stronie ZUS w przypadku zbiegu określonych tytułów do ubezpieczeń należy co miesiąc ustalać łączną kwotę podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne według kolejności ich powstawania.

Przedsiębiorcy wykonujący umowę zlecenia.

Jeżeli przedsiębiorca opłaca za siebie składki na ubezpieczenie społeczne od 60 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego i wykonuje umowę zlecenie (oczywiście nie w swojej firmie) podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu tej działalności. Może on dobrowolnie, na swój wniosek, być objętym ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi również z tytułu wykonywania umowy zlecenia lub współpracy.

Zleceniodawca prowadzący jednocześnie działalność, dla której obowiązującą podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu tej działalności jest 30% kwoty minimalnego wynagrodzenia, obowiązkowo podlega ubezpieczeniom społecznym z obu tytułów czyli zarówno ze zlecenia, jak i z tytułu prowadzonej działalności.

Jeżeli łączna podstawa wymiaru składek na te ubezpieczenia osiągnie kwotę minimalnego wynagrodzenia wówczas kolejny tytuł (lub tytuły) nie będą powodowały obowiązku ozusowania kolejnych przychodów z umów zleceń. Wtedy też ubezpieczony będzie mógł na bieżąco zadecydować z którego tytułu ( z umowy zlecenia, czy z racji prowadzonej firmy) chce podlegać obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym.

Zlecenie wykonywane przez osobę zatrudnioną jednocześnie na etacie

Nie uległy zmianie zasady obejmowania obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi osób wykonujących umowę zlecenia i będących pracownikami. W dalszym ciągu osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, spełniająca jednocześnie warunki do objęcia jej obowiązkowo ubezpieczeniami społecznymi z tytułu wykonywania umowy zlecenia, podlega tym ubezpieczeniom tylko z tytułu stosunku pracy. Jeżeli z umowy o pracę uzyskuje oskładkowany przychód w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia może dobrowolnie na swój wniosek być objęta ubezpieczeniami emerytalnym i rentowym z tytułu umowy zlecenia.

Przedsiębiorca, który zawiesił działalności nie może osiągać przychodów z tego tytułu czyli nie może wykonywać działalności gospodarczej. Może jednak wykonywać czynności niezbędne do zachowania zabezpieczenia źródeł […]

Przedsiębiorca, który nie zatrudnia pracowników może zawiesić prowadzenie działalności na okres od 30 dni do 24 miesięcy. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą jako wspólnik spółki cywilnej może […]

Korzystne zmiany przepisów ZUS dla przedsiębiorców W dniu 1 grudnia 2015 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia z 9 kwietnia […]